Dalej w świat!

Ja: Cześć, babciu.

Babcia: Cześć, wnusiu.

j.: Chciałabym dzisiaj przeprowadzić z Tobą wywiad na temat Twojego dzieciństwa. Czy się na to zgadzasz, babciu?

b.: Oczywiście.

j.: Opowiedz mi, jak to było w Twoim domu rodzinnym? Czy Ty i Twoje rodzeństwo mieliście dużo obowiązków?

b.: Mieliśmy na tyle, na ile było to możliwe. Po lekcjach wszyscy razem siadaliśmy do stołu i jedliśmy obiad. Następnie była chwila odpoczynku i odrabialiśmy prace domowe. Na koniec pomagaliśmy rodzicom. Niejednokrotnie umknęło się od pomocy, by móc jeszcze dłużej pobawić się na dworzu z koleżankami i kolegami.

j.: Jeżeli zdarzały się takie postępowania z Twojej strony, to dostawałaś jakieś kary?

b.: Zdarzało się, że tak... Czasami dostawaliśmy ''lanie'', ale tylko wtedy, gdy coś porządnie nabroiliśmy. Mama nigdy nie kacała nas ściereczką, tylko paskiem. Natomiast tata nie krzyczał wcale, ani nie bił.

j.: Babciu, a czy rodzice wyróżniali was w jakiś sposób?

b.: Nie, w moim domu nigdy nie było wyróżniania. Wszyscy byli traktowani równo. Na przykład; gdy mama jechała na zakupy, to zawsze nam przywiozła chociaż po lizaczku.

j.: A jak sobie radziłaś jako uczeń?

b.: W szkole podstawowej szło mi nieźle. Mama zawsze była ze mnie zadowolona. Gorzej było w liceum, ponieważ głowę zaprzątały trochę inne sprawy... (śmiech)

j.: Jak rozumiem, to swoje dzieciństwo wspominasz dobrze, prawda?

b.: Tak, oczywiście. Chciałabym, aby te lata się cofnęły.

j.: Bardzo miło mi się z Tobą rozmawiało na ten temat, babciu. Dziękuję Ci za rozmowę. Pa.

b.: Ja Ci też dziekuję, wnusiu. Było mi miło powspominać dawne lata. Pa.