Właściwością człowieka mądrego jest błądzić, głupiego w błędzie trwać

Z całą pewnością przykładem udowodnienia tezy mogą być ludzie, którzy doznali wpływy sekty. Na początku tej znajomości człowiek jest bombardowany miłością, wmawia mu się, że wszyscy członkowie tego ugrupowania go rozumieją i chcą jego dobra. Osoba poddana tym zabiegom jest już całkowicie podporządkowana przywódcom sekty. Bez problemy można ją nakłonić np. do przekazania im wszystkich dochodów. W tym wypadku człowiekiem głupim będzie osoba, która się nie opamięta i będzie dalej czynić według rozkazów sekty. Natomiast człowiekiem mądrym okaże się człowiek, który przerwie to pranie mózgu. Z całą pewnością dzięki temu dużo zyska: będzie mieć stały kontakt z rodziną i nie odda swojego własnego majątku.

Nie należy zapomnieć również o bogatym życiu młodzieży. Czy przypadkiem nie straciliśmy podstawowych wartości w drodze do taniej rozrywki w postaci pop kultury, dyskotek, modnych ciuchów? Nie chcę uogólniać, jednak przeraża mnie to, co się dzieje dookoła. Młodzi ludzie (znaczna większość) potrafią się tylko bawić. Nie myślą o żadnych konsekwencjach. Liczy się tylko to, by pokazać, że jest się na luzie, np. zawody w stylu kto ile wypije. Człowiekiem niemądrym jest w tej sytuacji osoba, która nie zatrzyma się choć na chwilę, nie rozejrzy się i nie dojdzie do wniosku, że ten świat dąży do samodestrukcji. Natomiast człowiekiem tym lepszym okaże się osoba, która także myśli o przyszłości, czytająca książki, które nie są lekturami czy głupiutkimi romansami. Nie uważam, że powinniśmy siedzieć i tylko uczyć się, bo życie jest zbyt krótkie, by spędzić je na nauce, ale czy również nie jest zbyt krótkie, by ciągle się nim bawić?

Przytoczę jeszcze jeden argument. Młode pokolenie uważa, iż jest pozbawione wzorców do naśladowania. W obecnych czasach nie ma takich bohaterów ja członkowie Szarych Szeregów, którzy przeprowadzili akcję zbrojną pod Arsenałem podczas okupacji. Z tego powodu wszyscy uważają, że nie ma obecnie patriotyzmu. Głupi człowiek na pewno będzie cały czas w tym błędzie i postępował przeciwko wszystkiemu i wszystkim. Ale osoba mądrzejsza w późniejszym życiu po głębszym zastanowieniu się nad sensem życia stwierdzi, że konsekwencją w czynieniu rzeczy dobrych prowadzi do wielkości. Niby nic takiego: codzienna wytrwałość i wierność sobie. Ale u ilu ludziach możemy powiedzieć, że pasują do tego zdania?

Sądzę, że udało mi się udowodnić, iż mądry człowiek ma prawo błądzić, ale w dalszym życiu dochodzi do wniosków, które kierują go na właściwą ścieżkę życia. Natomiast ta osoba mniej mądra do tych wniosków nigdy nie dociera.