Z życia mojej klasy

Moja klasa jest zgrana. To trzeba przyznać. Jak uciekamy z lekcji to wszyscy, jak ściągamy (na sprawdzianach) to wszyscy, jak się uczymy... hmm, to już część osób, ale większa. Zasługą naszego zgrania jest puchar przechodni, który ostatnio odebraliśmy z rąk dyrektora dla najlepszej klasy. Na początku nie wiedzieliśmy kto wygra. Nikt tego nie wiedział.

Robiliśmy wszystko aby zdobyć nagrodę. Zmieniliśmy naszą klasę, powiesiliśmy gazetki, staliśmy się najczystsi w szkole. Wreszcie nadszedł ten dzień. Wszyscy czekaliśmy na werdykt. Nagle jest. Lista. Lista z punktacją za poszczególne kategorie. II b, III a, III c, a tu jest III b. Na którym miejscu? Na najwyższym stopniu podium. Tak. To prawda. „Jesteśmy najlepsi” – krzyczeli chłopcy.

Nadeszła w końcu ta upragniona chwila. Wręczenie pucharu. Dyrektor mówi o kryteriach ocen. Po chwili daje się słyszeć „... puchar otrzymuje klasa III b”.

Słychać oklaski. Wszyscy się cieszą, a najbardziej klasa II b i wśród nich ja. Nasza przewodnicząca idzie odebrać to na co wszyscy czekali, ale tylko nam się udało. Wreszcie jest. Wreszcie jest nasz! Upragniony puchar! Słyszałam tylko: „Pokaż mi”, „Nie, teraz ja”, „A potem ja chcę”. Widziałam jak przechodził z rąk do rąk. Każdy go dotykał.

Gdy już wszystko ucichło poszliśmy do klasy. Mateusz właśnie stawia puchar na honorowym miejscu. Musi być widoczny. Jesteśmy z niego dumni. Pani Edyta (nasza wychowawczyni) też się cieszy. Będziemy starać się oby go nie stracić. Jeszcze nigdy nie dostaliśmy pucharu. Pamiętam, że w piątej klasie podstawówki byliśmy bardzo blisko, ale nie udało się go wygrać. Inna klasa była lepsza.
Teraz to my jesteśmy najlepsi. Chodzimy po szkole dumni jak paw, widząc jak inni uczniowie pokazując na nas szepczą „To oni mają puchar, to oni są najlepsi”.