Dlaczego Polacy są tacy smutni?

Czy my, Polacy rzeczywiście jesteśmy smutni? Wydaje mi się, że nie chociaż...

Jestem Polką sercem i duszą i nie jestem smutna. Oczywiście zdarzają się nam, Polakom, chwile słabości i w ogóle, ale zazwyczaj jesteśmy pogodni. Mówię tutaj głównie o dzisiejszej młodzieży, bo nie wiem o co chodzi z tym reżimem komunistycznym.

Można odnieść wrażenie, że jesteśmy „smutnym narodem" dlatego, że wszystko mamy. Takie jest moje zdanie. Gdyby wybuchła wojna i wszystko byśmy stracili, dopiero docenilibyśmy wartość rzeczy, które utraciliśmy.

Niewiele osób, które znam cieszą się z tego, że mogli obudzić się następnego ranka, albo, że widzą po raz kolejny wstające słońce, a potem dziękują Bogu, że dożyli wieczora.

Ja osobiście cieszę się z tego powodu, bo gdy czytam np. „Kamienie na Szaniec" to oni byli ciągle przestraszeni i bali się o swoją przyszłość. W każdej chwili do domu mógł wpaść Niemiec i zastrzelić wszystkich.

Jesteśmy szczęściarzami. Dlaczego? Dlatego, że jesteśmy wolni, chociaż wolność rozumie się na wiele sposobów. Wydaje mi się, że każdy gdy obudzi się rano i zobaczy promienie słońca w pokoju uśmiechnie się choć na chwilę, gdy dzień tak się zaczyna chce się żyć. Dzięki temu możemy spełniać swoje marzenia, a co mają powiedzieć inni, gdy budzą ich strzały karabinów? Żyją w krajach gdzie pełno jest min i każdy krok może być ostatnim?

Dla nich każdy kolejny dzień jest jak nowym życiem, chociaż ten horror powtarza się w kółko.
Gdy cofniemy się w czasie z przykrością stwierdzamy, że Polska zawsze miała pod górkę. Wojny, okupanci, zabory itp. Przez samo czytanie historii możemy stać się smutni... Może nie dziękuję Bogu dzień w dzień, że żyję w czasie, gdy w Polsce nie ma wojen. Ale cieszę się z tego powodu, bo nie ma chyba lepszej rzeczy jak żyć w wolnym kraju. Nie doceniamy tego. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, że jesteśmy szczęśliwi, chcemy więcej i więcej...

Niektórym przydałby się taki kopniak moralny. Ludzie! Cieszmy się z tego co mamy, teraz w tej chwili, bo jutro dla wielu może nie nadjeść! Albo nadejdzie tylko, że z tragiczną dla nas wieścią.

(Pisane przed informacją o straszliwej katastrofie samolotu na lotnisku w Smoleńsku.)