Sztuczne szczęście

Piękno, młodość i radość. To są cechy, których dziś szuka świat. W Reklamach , telewizji, Internecie i radiu . Masa najczęściej oglądanych obrazków, filmów, reklam ma właśnie taki ‘cudowny ‘ charakter . Sztuczne? Zazwyczaj.
Czy świat, w którym żyjemy jest przyjazny ludziom? Pomocny? Nie. Żyjemy w dżungli. Słabszy przegrywa. Słabszy? To ten mniej bogaty, mniej popularny i niezbyt zaradny. A gdzie miejsce dla ludzi starszych? Dla porzuconych ? Dla wszystkich tych, którym los poskąpił szczęścia? No gdzie?
Na uboczu. W miejscach, w których nie będą tworzyć rażącego kontrastu z bajkowymi ideałami. Co prawda zaczynają pojawiać się różne reportaże pokazujące ludzkie dramaty. Są apele o pomoc. Ciężko jest zwrócić nie tyle uwagę, co serce na człowieka potrzebującego pomocy. Niekoniecznie tego bezdomnego żyjącego pod mostem. Lecz tego w bliskim zasięgu. Osoby otwierające domy starców, domy dziecka, schroniska, fundacje pokazują, że jeżeli chce się pomóc to można. My też nie możemy pozostawać obojętni. I możliwie wspierać takie miejsca i osoby w nich żyjące.
Co jednak jeszcze do ‘szczęśliwego" świata. Wszystko jest ładnie podane, zapakowane z szerokim uśmiechem na ustach. Nowa komórka, laptop, mikser czy sukienka ma dać nam szczęście. Zadowolić i wypełnić jakąś pustkę.
Jednak, czy rzeczy materialne są dla nas aż tak ważne? Czy szczęście, to właściwe nie powinno mieć nieco innego źródła? Szczęścia tak jak miłości czy przyjaźni nie można kupić. I cale szczęście.
Wszystko kiedyś ulegnie zmianie, zatrze się , zniszczy. Więzi między ludzkie mogą się zacieśnić. Mogą się też zatrzeć ale wtedy pozostaną nam wspomnienia i wypłynie z tego jakiś morał. I tu połączyły się dwie części mojego artykułu. A rzeczy? Nigdy nie zstąpią ludzi. Nawet te najnowocześniejsze i wciąż udoskonalane.