Talent coś co mamy od urodzenia, czy coś co chcemy mieć na siłę?

Chociaż, kiedy czytam niektóre prace to stwierdzam, że jestem świetną pisarką (zapewne nie widać tego w artykułach, bo to nie jest mój klimat).

Z tym moim „talentem" jest tak, że uznaję go jak coś... zmiennego? Nie to słowo nie pasuje. Może lepiej: ...jak coś co można w sobie wykształcić. O. tak lepiej.

Mój szał na czytanie zaczął się chyba w czwartej podstawówce. No i czytałam tak przez dwa lub trzy lata i sama zaczęłam pisać. Czasem mi głupio, bo wydaje mi się, że to co piszę już kiedyś czytałam. Chociaż nie wiem co ma miłość wspólnego ze śmiercią, ale mniejsza o to.

Wiele moich opowiadań powstaje z pomysłów innych ludzi tzn. głównie pisarzy. Wczoraj skończyłam genialna książkę o mutantach. James Patterson „Maximum Ride eksperyment Anioł" Po prostu świetna! Gdy znajdowałam się na dwudziestej stronie do mojego umysłu zapukała szara chmura i zapytała „Mogę wejść?". Wpuściłam ją do mojej wyobraźni i miałam gotowy film w głowie, jak powinno wyglądać moje opowiadanie.

Wszystko pięknie, ładnie, gdyby nie to, że głównym tematem mojego opowiadania miały być mutanty, a dokładniej eksperymenty na ludziach (dzieciach 0-18 lat). Ja widzę to całkiem inaczej i w ogóle, ale mam wrażenie, że to duplikat pomysłu, a chciałabym aby moje dzieła były oryginalne.

Lubuję się w wampirach i często martwię się czy to też nie plagiat jakiegoś filmu, bądź ksiązki.

Może dosyć o mnie. Mam wspaniałe przyjaciółki, które są wyjątkowe pod tym względem. Jedna pisze świetne wierszyki (śmieszne), druga robi zdjęcia tak piękne, że dech odbiera (i to wcale nie jest zasługa aparatu), a trzecia śpiewa. Tylko ja czuje się trochę jak...odmieniec. Ale są tacy, którzy nie mają talentu i za wszelką cenę chcą go mieć.

Nie jest miło, gdy ktoś kto pojęcia nie ma jak się piszę wytyka błędy komuś kto się na tym zna. Można wyrazić swoją opinię i za to nie należy się obrażać, ale co powiedzieć kiedy ktoś przeczyta, bądź obejrzy dzieło drugiej osoby i stwierdzi:

- To powinno być inaczej, bo nie pasuje. Ten tekst jest niepotrzebny. Ten przedmiot jest tu niepotrzebny. To jest sprzeczne z prawdą i nie powinno w ogóle powstać.

Są też takie przypadki, gdy stoisz z koleżanką, bądź kolegą (np. przy naszej gazetce) i czytacie artykuły. Towarzysz się pyta, czy ten artykuł jest twój, nie ma podpisu, odpowiadasz, że nie i słyszysz odpowiedź :bez sensu to jest. Miałam taką sytuację i z trudne się hamowałam, aby tej osobie nie powiedzieć czegoś. A gdybyś odpowiedział: Tak to moje. To odpowiedź brzmiała by: To świetne! Ehm. Jasne.

Czasem kłamię, ale jeżeli nie podoba mi się coś, to powiem. Raz łagodniej, raz ostrzej.